سابقه و هدف: اجزا سیستم جونده از جمله مفصل گیجگاهی - فکی ارتباط دقیق و تنگاتنگی با هم دارند. نقص در هر یک از اجزا یا عوامل مانع از فعالیت هماهنگ آن ها و منجر به اختلال در مفصل گیجگاهی – فکی (TMD) می گردد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط بین عمق قوس اسپی و علایم اختلال مفصل گیجگاهی-فکی در بیماران مراجعه کننده به واحد اکلوژن بخش پروتزهای دندانی دانشکده دندانپزشکی مشهد بود.
مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی  55 بیمار از بیماران مراجعه کننده به واحد اکلوژن بخش پروتزهای دندانی دانشکده دندانپزشکی مشهد مورد بررسی قرار گرفتند. علایم TMD شامل شدت درد، حداکثر باز شدن دهان (MMO) (میلی متر) و وجود صدای مفصلی مورد بررسی قرار گرفت. شدت درد بر اساس شاخص (VAS (Visual Analogue Scale ارزیابی شد. کست بیماران پس از گرفتن قالب آلژینات و ریختن آن با گچ استون تایپ IV تریم شد. به وسیله یک خط کش دیجیتال عمق قوس اسپی در فک پایین اندازه گیری شد وداده ها با آزمون های تی مستقل، من  یو ویتنی و ضریب همبستگی اسپیرمن مورد ارزیابی قرار گرفت.
یافته ها: 38 زن (69/1 درصد) و 17 مرد (9/ 30درصد) با میانگین سنی7/2±28/1 سال و دامنه سنی 15 تا 52 سال مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین عمق قوس اسپی دو طرف در زنان،  78/0±08/2 میلیمتر و در مردان، 0/67±1/72 میلیمتر بود که از نظر آماری اختلاف معنی داری با یکدیگر نداشتند (0/86=P) میانگین عمق قوس اسپی دو طرف در بیماران بدون صدای مفصلی،

0/09 ± 2/09میلیمتر و در بیماران با صدای مفصلی ، 0/52±1/82 میلیمتر بود که این اختلاف از نظر آماری معنی داری نبود. ( 0/18=P)  همچنین بین حداکثر باز شدن دهان و شدت درد با میانگین قوس اسپی دو طرف ارتباط آماری معناداری مشاهده نشد. (0/05<P)  
نتیجه گیری: در این مطالعه گرچه میانگین عمق قوس اسپی در بیماران با صدای مفصلی، کمتر از بیماران بدون صدای مفصلی بود ولی این اختلاف نیز از نظر آماری معنی داری نبود. همچنین بین سایر علایم بیماران مبتلا به اختلالات مفصل گیجگاهی–فکی شامل شدت درد، حداکثر باز شدن دهان    (Maximum Mouth Opening: MMO) و عمق قوس اسپی در فک پایین نیز ارتباط مشخصی مشاهده نشد.