خلاصه:

سابقه و هدف: همدلی نقش مهمی در ارتباط بیمار با پزشک یا دندانپزشک معالج وی بازی می کند. همدلی دندانپزشک وبیماران باعث افزایش مهارتهای ارتباطی ورضایت آنهاو اثربخشی درمانهای دندانپزشکی می­گردد. ارتباط صحیح وهمدلی بین دندانپزشک و گیرندگان خدمات دند انپزشکی یکی ازدغدغه های اساتید،مدیران و برنامه ریزان آ موزش و گیرندگان خدمات دندانپزشکی می باشد. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی سطح همدلی در دندانپزشکان شرکت کننده در نهمین کنگره بین المللی سالیانه انجمن دندانپزشکان عمومی ایران در سال 1393 انجام شده است.

مواد و روشها: در این مطالعه  توصیفی، 200 دندانپزشک، نسخه فارسی پرسشنامه همدلی جفرسون (نسخه ارائه دهنده مراقبت های سلامت) را تکمیل کردند. نسخه فارسی پرسشنامه دارای روایی و پایایی بود و دارای 20 گزینه بود که در مقیاس 4 درجه­ای لیکرت قرار داشت. حداکثر نمره برحسب امتیار 60 و حداقل آن صفر بود که در چهار نگرش کاملا مثبت، مثبت، منفی و کاملا منفی
طبقه­بندی می­شود. اطلاعات دموگرافیک شرکت­کنندگان و داده­های حاصل از پرسشنامه وارد نرم افزار آماری SPSS v.20 گردید. با استفاده از آزمون مجذور کای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته­ها: از بین 200 شرکت کننده 103 نفر مذکر (5/51درصد)و 97 نفر مونث (5/48درصد)بودند.120 نفر از دندانپزشکان (60 درصد) دارای نگرش مثبت و 80 نفر  از آنان (40 درصد) دارای نگرش منفی نسبت به همدلی بودند.آزمون های آماری نشان دادند که  ارتباط معناداری بین نگرش به همدلی با جنسیت ، سن ، سال فارغ التحصیلی، دانشگاه محل تحصیل و وضعیت تحصیل وجودندارد. (05/0<P)

نتیجه گیری: به نظر می­رسد میزان همدلی در بین دندانپزشکان مورد مطالعه کمتر از شرایط قابل انتظار است. برنامه ریزی آموزشی برای تقویت همدلی در بین دندانپزشکان ضروری به نظر می رسد.