خلاصه:

سابقه و هدف: پوسیدگی شایع ترین علت از دست رفتن دندان است و تشخیص به موقع آن گامی بزرگ در جهت سلامت دندان ها است. پوسیدگی دندان ها می تواند باعث تخلخل و تغییر قدرت هدایت الکتریکی دندان شود لذا هدف در این مطالعه اندازه گیری مقاومت الکتریکی دندان و تعیین ارتباط آن با میزان و درجه پوسیدگی است.

مواد و روش‌ها: این مطالعه به روش تجربی و آزمایشگاهی بر روی دندان های پرمولر انسانی با درجات مختلف پوسیدگی انجام شد. پارامترهای الکتریکی دندان شامل مقاومت و ظرفیت الکتریکی، برای اجزا سالم دندان ها و همچنین پوسیدگی های سطحی، عمقی و پوسیدگی منجر به درمان ریشه اندازه گیری شد. مقاومت و ظرفیت الکتریکی در حالات مختلف پوسیدگی با یکدیگر مقایسه شدند. ارتباط بین پارامترهای الکتریکی و میزان پوسیدگی نیز به دست آمد. برای ارزیابی نتایج از آزمون واریانس یک طرفه و تخمین رابطه استفاده شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که مقاومت الکتریکی دندان با میزان پوسیدگی تغییر می­کند (05/0P<) و بر اساس یک رابطه ی خطی با افزایش عمق پوسیدگی مقاومت الکتریکی دندان نیز کاسته خواهد شد. ارتباط معناداری نیز بین تغییرات ظرفیت الکتریکی در پوسیدگی­های عمقی و سطحی وجود دارد. (01/0= P) وجود دارد همچنین ارتباط بین ظرفیت الکتریکی و میزان پوسیدگی به صورت یک رابطه غیر خطی تغییر می نماید.

نتیجه‌گیری: به نظر می­رسد استفاده از مقاومت الکتریکی می تواند ابزاری مناسب برای تشخیص پوسیدگی مخصوصا در پوسیدگی های عمقی و منجر به درمان ریشه باشد و به عنوان روشی باصحت بالا برای تشخیص عمق پوسیدگی پیشنهاد می شود.