خلاصه:

سابقه و هدف: کاهش حجم ریج آلوئول پس از خارج کردن دندان باعث مشکلات فراوان در زیبایی، عملکرد و جاگذاری ایمپلنت‌های دندانی و موفقیت درمان می‌شود این مشکلات را می‌توان با انجام مراحل حفظ ریج آلوئول به حداقل رسانید. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر پلی تترافلورو اتیلن متراکم (dPTFE) به عنوان یک غشاء سنتتیک با پیوند آزاد لثه اتوژن (FGG) به عنوان یک غشاء بیولوژیک به همراه آلوگرفت استخوانی دمینرایزه منجمد بر حفظ ساکت دندانی در نمونه‌های انسانی می‌باشد.

مواد و روش‌ها: مطالعه با طراحی کارآزمایی بالینی تصادفی یکسوکور روی 20  فرد سالم غیر سیگاری که جهت درمان ایمپلنت دارای شرایط ورود به مطالعه بودند، انجام شد. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه (dPTFE) و (FGG) قرار گرفتند. عرض و ارتفاع ریج آلوئول بلافاصله پس از کشیدن دندان و 4 ماه بعد در زمان قرار دادن ایمپلنت اندازه‌گیری شدند. بررسی هیستولوژیک نمونه‌های استخوان به دست آمده در زمان قرار دادن ایمپلنت از نظر استخوان زنده، غیر زنده، ترابکولر، آمورف و تعداد استئوبلاست توسط میکروسکوپ نوری انجام شد. تغییرات شاخص‌های دو گروه با استفاده از آزمونT-Test   و داخل هر گروه با آزمون Paired-T-Test مورد قضاوت قرار گرفت.

یافته‌ها: عرض ریج آلوئول در گروه dPTFE در ابتدا 41/1±31/8 میلی متر و در زمان قرار دادن ایمپلنت 86/1±30/5 میلی متر بود که تغییرات از نظر آماری معنی دار بود (006/0= P) و در گروهFGG در ابتدا 54/1±63/7 میلی متر و در زمان قرار دادن ایمپلنت 87/1 ±88/4 میلی متر بود (000/0= P) میزان کاهش عرض ریج آلوئول در گروه dPTFE بیشتر از گروه FGG  بود اما این این تفاوت از نظر آماری معنی‌دار نبود (6/0= P) میزان تحلیل استخوان  و میزان استخوان سازی در هر گروه مشابه بود و از لحاظ آماری اختلاف  معنی‌داری  دیده نشد، به ترتیب (2/0=  P) و (3/0= P).

نتیجه گیری: به نظر می‌رسد کاربرد dPTFE و FGG در حفظ و استخوان سازی ساکت دندانی در پیگیری 4 ماهه، اثرات مشابهی دارند.