سابقه و هدف: ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﮔﺴﺘﺮش درﻣﺎن ﻫﺎی ارﺗﻮدﻧﺴﻰ و ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻓﻠﻮر دﻫﺎن ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ درﻣﺎن ارﺗﻮدﻧﺴﻰ و در ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻓﺰاﻳﺶ ﺑﺮوز ﺿﺎﻳﻌﺎت ﺳﻔﻴﺪ ﻣﻴﻨﺎﻳﻰ در ﺑﻴﻤﺎران ﺗﺤﺖ درﻣﺎن ارﺗﻮدﻧﺴﻰ و وﺟﻮد آﻣﺎر ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺗﺎﺛﻴﺮ نوع ﺑﺮاﻛﺖ ﻫﺎ ﺑﺮ ﻣﻴﺰان ﭼﺴﺒﻨﺪﮔﻰ ﻣﻴﻜﺮو ارﮔﺎﻧﻴﺰم ﻫﺎ، اﻳﻦ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺑﺎ ﻫﺪف ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺳﻪ ﻧﻮع ﺑﺮاﻛﺖ ارﺗﻮدﻧﺴﻰ (ﻓﻠﺰی، ﺳﺮاﻣﻴﻜﻰ و self-ligating) ﺑﺮ ﻣﻴﺰان رﺷﺪ و ﭼﺴﺒﻨﺪﮔﻰ اﺳﺘﺮﭘﺘﻮﻛﻮک ﻣﻮﺗﺎﻧﺲ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ.
مواد و روش ها: ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺑﻪ روش تجربی و ﺗﺤﺖ ﺷﺮاﻳﻂ in vitro  ﺑﺮ روی ٦٠ ﻧﻤﻮﻧﻪ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ. ﺳﻪ ﻧﻮع ﺑﺮاﻛﺖ ﻓﻠﺰی، ﺳﺮاﻣﻴﻜﻰ و self-ligating ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ دﻧﺪان ﭘﺮه ﻣﻮﻟﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﭼﺴﺒﻨﺪﮔﻰ اﺳﺘﺮﭘﺘﻮﻛﻮک ﻣﻮﺗﺎﻧﺲ ﻣﻮرد ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ.  ﻫﺮ ﻛﺪام از ﺑﺮاﻛﺖ ﻫﺎ درون ﭘﻠﻴﺖ ﻫﺎی ﺣﺎوی ١٥ ﺳﻰ ﺳﻰ از ﻣﺤﻴﻂ ﻛﺸﺖ ﻧﻮﺗﺮﻳﻨﺖ ﺑﺮاث اﺳﺘﺮﻳﻞ شده ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ٢٠% ﺳﻮﻛﺮوز ﻗﺮار داده ﺷﺪند.  ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺪام از ﭘﻠﻴﺖ ﻫﺎ ٥ ﺳﻰ ﺳﻰ از ﺳﻮﺳﭙﺎﻧﺴﻴﻮن ﻣﻴﻜﺮوﺑﻰ ﺗﻬﻴﻪ ﺷﺪه اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ. ﭘﻠﻴﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﺪت ٥ روز در اﻧﻜﻮﺑﺎﺗﻮر ٣٧ درﺟﻪ ﺳﺎﻧﺘﻰ ﮔﺮاد اﻧﻜﻮﺑﻪ ﺷﺪﻧﺪ. ﺳﭙﺲ ﺑﻌﺪ از ﺧﺎرج ﺳﺎزی ﻣﺤﻴﻂ ﻣﺎﻳﻊ ﻧﻮﺗﺮﻳﻨﺖ ﺑﺮاث از ﭘﻠﻴﺖ ﻫﺎ، ﭘﻠﻴﺖ ﻫﺎ ﺳﺮو ﺗﻪ ﺷﺪه و ﺗﻌﺪاد ﻛﻠﻮﻧﻰ ﻫﺎی ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭼﺸﻤﻰ ﺷﻤﺎرش ﺷﺪه و ﺑﺮ اﺳﺎس colony forming unit (CFU) ﺑﻴﺎن ﺷﺪﻧﺪ. در مرحله بعدی آزمایش به منظور تایید مرحله اول مطالعه براکت ها درون محیط بلود آگار قرار گرفته و کلونی های حاصل مورد شمارش قرار گرفته که نتایج حاصله از آن تایید کننده مرحله اول بود. داده ﻫﺎ ﺗﻮﺳﻂ آزﻣﻮن آﻣﺎری ANOVA ﻣﻮرد ﻗﻀﺎوت ﻗﺮار گرفتند.
یافته ها: ﺗﺤﻘﻴﻖ روی ٦٠ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮاﻛﺖ از ﺳﻪ نوع ﻓﻠﺰی، ﺳﺮاﻣﻴﻜﻰ و self-ligating اﻧﺠﺎم ﺷﺪ. نتایج مطالعه نشان داد که ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﻣﻴﺰان ﭼﺴﺒﻨﺪﮔﻰ اﺳﺘﺮﭘﺘﻮﻛﻮک ﻣﻮﺗﺎﻧﺲ به ترتیب ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺑﺮاﻛﺖ self-ligating ﺑﻪ ﻣﻴﺰان ٠١/١٥± ٢٥/٥١ و ﺑﻌﺪ ﺑﺮاﻛﺖ ﻓﻠﺰی ﺑﻪ ﻣﻴﺰان ١/٧± ٨/٢١ و ﺑﺮاﻛﺖ ﺳﺮاﻣﻴﻜﻰ ﺑﻪ ﻣﻴﺰان ٦/٣± ٥/١٥ﺑﻮد و تفاوت بین 3 گروه معنی دار بود (٠٠١/٠(P<. در ضمن نتایج حاصله با آزمایش نمو.نه ها در محیط کشت بلود اگار نیز تایید شد (p<0.01).
ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﻴﺮی: ﻣﻴﺰان رﺷﺪ و ﭼﺴﺒﻨﺪﮔﻰ اﺳﺘﺮﭘﺘﻮﻛﻮک ﻣﻮﺗﺎﻧﺲ در ﺣﻀﻮر ﺑﺮاﻛﺖ ﻫﺎی ارﺗﻮدﻧﺴﻰ ﺑﺎ ﺟﻨﺲ ﻫﺎ و ﻃﺮاﺣﻰ ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ، ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ.  بیشترین  چسپندگی اﺳﺘﺮﭘﺘﻮﻛﻮک ﻣﻮﺗﺎﻧﺲ متعلق به ﺑﺮاﻛﺖ self-ligating و کمترین میزان چسپندگی متعلق به براکت سرامیکی بود.