چکیده : سابقه و هدف: ثبات ابعادی دای در درمان ‌های پروتز ثابت اهمیت بسیاری دارد و روش‌های مختلف قالب‌گیری از مهمترین عوامل تاثیر گذار در این ویژگی است. این مطالعه با هدف مقایسه سه روش قالبگیری یک مرحله‌ای و دو مرحله‌ای بدون فضا نگهدارنده و دو مرحله‌ای با فضا نگهدارنده بر میزان تغییرات ابعادی دای انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، مدل ‌آزمایشگاهی شامل سه پایه بود که با فاصله 22 میلی‌متر، قطر 7 میلی‌متر، بلندی 5/7 میلی‌متر و تقارب 3 درجه تهیه شد. ماده قالب‌گیری مورد استفاده سیلیکون افزایشی به نام پرزیدنت بود. برای تهیه قالب‌ها از سه تکنیک استفاده شد: یک مرحله‌ای و دو مرحله‌ای بدون فضا نگهدارنده و دو مرحله‌ای با فضا نگهدارنده، از هر یک از گروه‌ها 12 نمونه تهیه شد و مجموعا بررسی بر روی 36 نمونه انجام شد و قالب‌ها با گچ EliteRock نوع چهار ریخته شد و کیت نهایی با استفاده از Profile Projector و میکرومتر عمق سنج اندازه‌گیری گردید و نتایج با آزمون آماری Anova مورد قضاوت آماری قرار گرفت. یافته‌ها: تحقیق بر روی تعداد 36 نمونه و در سه گروه  انجام گرفت. محل اندازه گیری بین پایه و ارتفاع پایه های مدل اصلی نسبت به روش های قالبگیری مشابه بود (4/0 < p ) و در محل اندازه گیری HC ، مدل اصلی برابر با 06/0 ± 7.4، در یک مرحله ای 04/0 ± 7.37، در دو مرحله ای 03/0 ± 7.31 و در دو مرحله ای با فضا 05/0 ± 33/7 میکرومتر بود. (6/0 < p ) نتیجه گیری: به نظر می رسد روش های قالبگیری تاثیری روی تغییرات ابعادی دای نداشته و یا میزان تغییرات ابعادی آنها قابل اغماض می باشد. اما با توجه به وجود مشکل تغییرات ابعادی بررسی سایر عوامل موثر بر این تغییرات ابعادی را توصیه می نماید.

 کلید واژه­ها: ثبات ابعادی، تکنیک قالب‌گیری، سیلیکون تراکمی